ارزیابی شیوع ژن های pbp۱a، pbp۲x و pbp۲b در ایجاد مقاومت به پنی سیلین در سویه های streptococcus pneumoniae جدا شده از بخش های مراقبت ویژه

مقدمه: یکی از مسایل اصلی قابل توجه در مورد streptococcus pneumoniae (s. pneumoniae) ظهور مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها به ویژه پنی سیلین است. هدف از این پژوهش ارزیابی نقش ژن های متصل شونده به پنی سیلین در مقاومت به پنی سیلین در سویه های s. pneumoniae جدا شده از بخش مراقبت های ویژه بود. روش ها: این پژوهش یک بررسی مقطعی-توصیفی بود که بر روی 62 سویه ی مشکوک به s. pneumoniae جدا شده از بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه بیمارستان های نمازی و شهید فقیهی شیراز از سال 1388 تا 1389 انجام شد. در ابتدا کلنی های مشکوک با استفاده از تست های فنوتیپی و بیوشیمیایی تعیین هویت مقدماتی شدند. تأیید سویه های جداسازی شده بر اساس وجود ژن lyta انجام گرفت. مقاومت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش استاندارد دیسک دیفیوژن clsi (clinical and laboratory standard institute) انجام شد. مقاومت مولکولی نسبت به پنی سیلین با استفاده از پرایمرهای اختصاصی ژن های pbp1a (penicillin-binding protein 1a)، pbp2b (penicillin-binding protein 2b) و pbp2x (penicillin-binding protein 2x) انجام شد. یافته ها: از مجموع نمونه های مورد بررسی، در 50 مورد (64/80 درصد) s. pneumoniae با استفاده از آزمون polymerase chain reaction (pcr) تأیید گردید. از s. pneumoniae های جدا شده، 20 سویه (40 درصد) نسبت به پنی سیلین حساس، 10 سویه (20 درصد) نیمه حساس و 20 سویه (40 درصد) مقاوم بودند. در ارزیابی سویه های نیمه حساس و مقاوم 6 مورد (20 درصد) دارای ژن pbp1a و 1 مورد (33/3 درصد) ژن pbp2x بودند. ژن pbp2b در هیچ کدام از سویه ها شناسایی نشد. نتیجه گیری: به دلیل فراوانی اندک ژن های مقاومت pbps ارزیابی سایر مکانیسم های مولکولی مقاومت به پنی سیلین پیشنهاد می گردد.